Isang Beses sa Metro

Nakatayo tayo kahit may upuan.

Hawak kapit sa iyong tiyan
Ramdam ko ang Iberico sa kanan
Umimpit at doon kumapit.
Nilatag ang pisngi sa gilid ng dibdib
At namahinga ang puso
Kumalma at nanahan
Ang tibok na ayaw tumahan
Doon sa singit malapit sa iyong puso
Pumikit at bumulong
Pansamantala, dito muna ako titira.
Dahil narito ang tahanan na matagal ko nang inasam. 
Ang hardin at upuan.
Ang sikat ng araw sa kawalan.
Ang hangin na walang fan.
Dito muna pansamantala hangga't sa abot ng aking makakaya.

 

Once in the Metro
We stood even though there were seats.
I held onto your waist
Feeling the Iberico on the right
I squeezed and held onto it
Laid down my cheek on the side of your chest
 
And my heart rested
Calm and nestled
The beat that didn't want to stop
There in the crease near your heart
I closed my eyes and whispered
For a moment, I will live here.
Here is the home I've longed for.
The garden and the chairs.
The sun's rays in the void.
The breeze without a fan.
Here for now, temporarily, as far as I can go
Before our stop at the metro