Let me tell you something about Beauty

But first, i cannot completely claim i am because i don't fit the standard.  Whatever the standard is but dito sa Pilipinas it's 1. clear skin 2.  fair or maputi  3.Matangos ang ilong  4.Magandang mata.  Sa apat na iyan isa lang ang mai-claclaim kong meron ako and that is magandang mata. Hindi na ako magpapaka-humble na sabihin iyon bilang iyon ang isa sa mga asset ko. And my eyes has served me well at some point.

Yung matangos na ilong, well, hindi ko naging issue ang ilong ko. Hindi siya matangos pero hindi naman siya bagsak. It takes up space on my face but then i don't see anything wrong with it. Hindi ko aim na magkaroon ng fair complexion kasi hindi ko lang feel ang maging maputi-- may kaputian ako sa tagong parts ng katawan kasi di nga nasisinagan ng araw pero basically morena pa rin. At hindi ako nagpapaputi. Though kaputian is equated to cleanliness, i say clear skin does equate to it kahit kulay putik ka pa. And that's what i've been aiming-- Clear skin. Walang pekas, tagyawat or what have you's found in the face. and that is what i lack, clear skin.

Noong bata ako, hindi ako maganda. As in. Mukha akong palakang malaki ang mata. Tapos dinapuan ako ng sangkatutak na tagywat noong adolscent years ko. So ergo: hindi ako sikat, taga-hawak lang ako ng arko sa sagala, walang nanligaw sa akin at di ako kabilang sa greater pie of the world--those who have it all! Nagkaroon ako ng self-esteem issues kasi ang pinsan ko napaka-gandang babae at kino-compare ako sa kanya. Tapos outcast pako nung highschool. Kulang na lang magpakamatay ako--pero hindi ko naman ginawa yun. OA naman yung magpakamatay.

Tuwing reunion namin nagtatago ako sa likod ng pinto para di na lang ako mapansin kasi maiinis na naman ang mga tita ko sa bagong tubo kong tagyawat. Lalabas na lang ako pag may-games kasi adik ako sa mga palaro noon. Well, i think what got me through was my father.

I think he knew then what i felt back then. I was 14 very much insecure and clammy, quiet and mysterious and always listening to Pearl Jam and U2. Mukha akong goth na hindi. All because i didn't have clear skin. My face was a circus of blackheads, white heads, pimple scars and the likes. And i wish i had a paper bag on my face every single day. My Dad caught me hiding sa likod ng pinto and i froze. Then he just told me--"Huwag ka nang mag-ano sa mukha mo, magbasa ka na lang ng libro" Well, as if reading was a beauty tip, i heeded it. And somehow things open up for me. It did. Really. i felt beautiful because i knew something some people don't. haha. and i was able to share it with them.

Poodrah had this way of telling me that beauty is just that. You can't prove anything to yourself and to other people if your're just a pretty face. Hanggang magandang mukha ka na lang. Totoo, pero it helps if you have a pretty face to boot. Ang mahirap ay kapag maganda ka nga, wala ka namang ganap, wala kang maipagmayabang sa sarili mo. at bongga ka talaga kung napaka-ganda mo na at napak-rich mo pa bilang tao!

Kaya nga eto na. Nagpapaganda na ako ngayon. bwahaha. Nag-clear up naman ang skin ko in time pero may hung ups pa rin ako. Kaya nagpatanggal ako ng warts sa mukha.

Kaya ayun, napaka-chaka ko lang ngayon. I'm oiled up most of the time and i have this dots on my face that looks like tilamsik ng putik na nanigas or worse, mukha siyang mga malilit na bangaw na ayaw nang umalis sa fez ko. Well, sabi nila 2 weeks lang daw ito. So here's my 2 weeks of ugliness.

Sa tingin ko lahat naman ng tao maganda, kailangan lang nilang magsipag. Pero extra effort ka lang dun sa panloob na kagandahan mo-- that includes your values, talent, skill, principles and beliefs as a person. May mga tao talagang sadyang maganda at hindi pumapangit kahit tumatanda, siguro kasi as they grow old that beauty flows from their face to their hearts--naks, kaya lalong nagra-radiate. Cliche na kung cliche pero beauty talaga ay skin deep. Ako gusto ko lang luminis ang mukha ko. Period.